Om te beginnen, angst is een abstract begrip. Vaak geven we er een eigen betekenis en waarde aan. In veel gevallen herkennen we angst niet en is het onbewust aanwezig in ons gedrag. Hoe bewust ben jij van jouw gedachtes en beweegredenen? Zijn die gedreven door angst of meer vanuit Liefde? Om het nog ingewikkelder te maken, vaak weten we nauwelijks waar een angst vandaan komt, wat de oorsprong is: is de angst van mezelf? Opgenomen van iemand anders? Uit vorige levens? Opgedaan vanuit mijn jeugd? Inlossing van karma?
Duidelijk mag zijn, dat er geen eenzijdig antwoord is. Zo zijn er mensen die ''te open staan'' en gemakkelijk spanningen van anderen opnemen. Dit creëert verstoringen, kost veel energie en kan in het ergste geval leiden tot ziektebeelden: het opnemen van trillingen die niet bij je eigen trillingsniveau hoort brengt onbalans. Daarentegen zijn er mensen die goed gegrond en sterk geaard zijn waardoor energieën van anderen zo ''van hun af glijden''.
''Het pad der zelfkennis is de enige sleutel tot genezing en groei''
Hoe kom je er dan achter wat de oorsprong van een angst is? Naar mijn idee is dit maar op één manier mogelijk: zelfkennis, ofwel bewustwording. Het pad der zelfkennis (bewustwording) is de enige sleutel tot genezing en groei. Hoe ga jij bijvoorbeeld met angsten om? Geef jij ze aandacht of negeer je ze? Zie jij angsten als een mogelijkheid om te groeien, of zie je het als iets slechts? Veroordeel jij je angsten en wil je er controle over hebben, of onderga jij ze zo neutraal mogelijk? Neem je verantwoording voor je angsten of geef je anderen de schuld? Haal je jezelf naar beneden bij het ervaren van angsten, of ben je dan extra liefdevol naar jezelf? Zoek je bij het ervaren van angsten naar afleiding, of ga je de confrontatie aan met jezelf? En hoe beoordeel jij anderen met betrekking tot hun angsten, is dit dezelfde manier waarop je jezelf beoordeeld?
''Mensen zijn er om elkaar te helpen, we spiegelen constant aan elkaar waaraan we nog dienen te werken, waar er nog aandacht en liefde nodig is''
Waarom ervaren we wat we ervaren? Geloof je dat dit willekeurige toevalligheden zijn, of dat er een reden achter elke ervaring zit? Voor mij geen twijfel, achter elke ervaring zit een Goddelijke perfectie. Of de ervaring nou ''goed of slecht'' oogt, of welke vorm van duaal denken dan ook, het is allemaal nodig voor je spirituele groei. Elke relatie, ontmoeting, bezigheid, ziekte, angst, ofwel elke ervaring, stimuleert groei. Mensen zijn er om elkaar te helpen, we spiegelen constant aan elkaar waaraan we nog dienen te werken, waar er nog aandacht en liefde nodig is. Als je deze eenheidsperceptie beseft, dan zal je angst al op een lichtere manier ervaren.
''Oók door al het leed dat ik heb ervaren ben ik spiritueel wakker geworden''
In dit leven word je niks ''aangedaan'' lieve mensen, alles wordt vóór je gedaan - voor jouw spirituele groei. Deze realisatie heeft me een kleine tien jaar gekost met veel vallen en opstaan, vingerwijzen, slachtoffer voelen, zelfmedelijden, ziektes, angst, zelfonderzoek, etc. Ofwel óók door al het leed dat ik heb ervaren ben ik spiritueel wakker geworden en op een punt in mijn leven gekomen waar ik de eenheidsperceptie voel en zo goed mogelijk probeer na te leven. Enkele, maar nog lang niet alle, voorbeelden hierin zijn:
- ik veroordeel anderen niet meer;
- ik neem verantwoording voor mijn eigen gevoelens en ontwikkeling;
- mensen spiegelen elkaar;
- ervaringen zijn non-dualistisch;
- perceptie van de ziel;
- ervaringen met anderen zijn nodig om te groeien;
- leed is nodig om te groeien (dit is nou eenmaal een ongeschreven regel op planeet Aarde);
- iedereen ondergaat leed om uiteindelijk in Liefde te komen staan;
- Liefde overwint alles.
''Wat zou Liefde doen op dit moment?''
In een documentaire die ik reeds heb gezien is me iets bijgebleven wat van toepassing is op dit artikel. De auteur zei: ''stel jezelf constant de vraag, wat zou Liefde doen op dit moment?'' Dus, wat zou Liefde doen als er bij jou een angst naar boven komt?